Κυριακή 9 Αυγούστου 2009

Για την επίθεση στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Κείμενο διαλόγου για την τοποθέτηση απέναντι στην επίθεση που δέχτηκε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις 18/7:

Συντροφικά στα αδέλφια και συντρόφους/σσες τη ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλης τη αριστεράς, πάντα εχθρικά σε κάθε είδους φασιστοειδή και τραμπούκους

Η στάση απέναντι στη βία, ιδιαίτερα σε αυτήν που έχει το πλέον αποκρουστικό, απάνθρωπο και κτηνώδες πρόσωπο ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να είναι από τούς αναρχικούς ποτέ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ. Είναι πέρα για πέρα λανθασμένη στάση και οδηγεί σε αδιέξοδα και ανεπανόρθωτες βλάβες για το ίδιο το κίνημα,για την ίδια την κοινωνία

Τη ΑΛΛΕΛΕΓΓΥΗ ΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΤΗΣ ΑΝΤΑΡΣΥΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ Ή ΑΥΤΟΥ ΠΟΥ ΒΙΩΝΕΙ ΠΑΡΑΚΡΑΤΙΚΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΒΙΑΣ

Στο παιδί τα "όρια" μπαίνουν από την αρχή της εξέλιξής του, μετά είναι αργά και όλοι οι δρόμοι (εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις) οδηγούν στον κωλοπαιδισμό, στον ατομικισμό και στο μηδενισμό.
Κάπως έτσι συνέβη και στον αναρχικό χώρο στην Ελλάδα πού αρνείται να θάψει το κουφάρι της εφηβείας,πού φοβάται να μετρηθεί και να νικήσει τη μετριότητα του και τη χαμηλή έως ανύπαρκτη παρουσία και ποιότητα της παρέμβασής του στα κοινωνικά ζητήματα, να περάσει από την εποχή της ήττα στην εποχή της θετικής προσπάθειας ,προσέγγισης και πάλης και γιατί όχι στην εποχή της νίκης πού φέρνει η αυτοκριτική,ο σεβασμός στην άλλη άποψη και όχι η αδιαλλαξία,ο εγωκεντρισμός και ο αυτισμός.
Για όλα αυτα έχω ξαναμιλήσει στο παρελθόν και δεν θα αρνηθώ και το δικό μου ποσοστό ευθύνης(για όσο τουλάχιστον μού αναλογεί)για την διαμόρφωση ενός αρνητικού αντιαναρχικού "ρεύματος" και "τάσης" από αντιδραστικά και φασιστικά φαινόμενα πού ναρκοθετούν το γεφύρωμα και την ένωση τού αναρχισμού με την κοινωνία!
Η ανοργανωσιά,το αντικοινωνικό συναίσθημα πού φθάνει πολλές φορές στα επίπεδα τού μίσους για "νοικοκυραίους", "κατοίκους" και εξουσιαστές ταυτόχρονα,η απουσία της συζήτησης και τού δημοκρατικού εσωτερικού διαλόγου για τις μορφές και τα αποτελέσματα της "συγκρουσιακής αντιβίας",τα μετέωρα βήματα στο αφηρημένο και στον εκτός ελέγχου θυμό για "εσωτερική κατανάλωση" και για την προσωπική μας εκτόνωση,η καταστροφή για την καταστροφή και η "εξέγερση" για το πλιάτσικο και αντίστροφα,"προσέλκυσε" χουλιγκάνους, κοινούς αληταράδες,τραμπούκους και φασιστοειδή πού "μετακομίσανε" και βρήκανε "άσυλο" στον αναρχικό χώρο πού λόγω των σεχταριστικών και σκόρπιων συνθηκών πού έχουν αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια εντός της σύνθεσής του,αποτέλεσε το γόνιμο έδαφος στην "στράτευση" ατόμων ή ομάδων στον μιλιταρισμό και στον "πολιτικό" χουλιγκανισμό με καθαρά νεοφασιστικά πρότυπα και στοχεύσεις!
Όσο αφήνεσαι συνολικά σαν πολιτικός χώρος στον στρόβιλο τού αυτοσκοπού και των διάφορων ιδεοληψιών, μυθοπλασιών και φετιχισμών δεν μπορείς με τον καιρό να ξεχωρίσεις φίλους, συντρόφους και εχθρούς!
Όλα μπαίνουν στην πεπατημένη του "τσουβαλιάσματος" και της γενίκευσης, ακούς τη "δική σου φωνή", ΚΛΕΙΔΩΝΕΙΣ το μικροκοσμό σου από τις άλλες και η "λύση" πού δίνεις σε διαφωνίες και προβλήματα πού φυσιολογικά προκύπτουν (γιατί στην ουσία, θέλεις, όπως το Κράτος, να επιβάλλεις "όπως και να έχει" την ομοιομορφία) είναι οι ξυλοδαρμοί, τα σιδερικά, οι μαφιόζικες και συμμορίτικες τακτικές!
Αυτές οι "αντιλήψεις" δεν κτίσανε από τη μιά στιγμή στην άλλη την επεισοδιακή νύχτα της 18ης Ιούλη 2009 και τα γεγονότα ντροπής γύρω από τη Νομική Σχολή κατά τη διάρκεια εκδήλωσης των συντρόφων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουν συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν και θα γίνουν περισσότερες στο μέλλον ΑΝ ΕΝΤΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΔΕΝ ΣΥΜΒΟΥΝ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΟΛΑ, ΟΛΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΟ ΧΩΡΟ ΞΕΡΟΥΝ!
Δεν ισχυρίζομαι πώς η κρίση ταυτότητα και επιλογών αφορά μόνο τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο στην Ελλάδα.
Αφορά όλη την αριστερά, τις οργανώσεις της, θεσμικές ή μη, όλες τις δυνάμεις που "κοιτάζουν" προς την μεριά ενός Κόσμου χωρίς το κτήνος της βαρβαρότητα από άνθρωπο σε άνθρωπο!
Δεν φθάνει, όμως, μόνο να "κοιτάζεις" προς τα εκεί...
Όταν ο πολιτικός διάλογος ή αντίλογος και η ελευθεριακή σχέση και εμπιστοσύνη ισοπεδώνονται,όταν απαξιώνονται οι υπόλοιπες γνώμες και απόψεις συντρόφων, "πάρτυ" κάνει η ανελευθερία, η βιαιομανία, τα τάγματα εφόδου, οι ιεροεξεταστές και οι δικαστές της "απόλυτη αλήθειας", οι "πολέμαρχοι" υπερασπιστές της "επαναστατικής καθαρότητα", οι μπάτσοι με ή χωρίς "στολή", οι μπάτσοι της πλατείας, της γειτονιάς, των δρόμων!
Απογειώνεται το θέαμα, το lifestyle και το political correct, αδειάζει η ζωή από οξυγόνο και πεθαίνει στους πολιτικούς χώρους, στα κινήματα, στην ίδια την κοινωνία!
Προσωπικά δεν συμφωνώ με εκδηλώσεις του όποιου πολιτικού χώρου μέσα στα πανεπιστήμια και στα δημόσια ιδρύματα, για οικονομικούς λόγους!
Μου θυμίζει ότι συμβαίνει στον "ναό" της θρησκείας,την εμπορευματοποίηση και την καπηλεία ενός πνευματικού χώρου για "ίδιον όφελος"!
Αυτό όμως που σιχαίνομαι και θα ήθελα (μάταια ίσως;) να σταματήσει να περιφέρει την άθλια "ύπαρξή" του από κάθε σπιθαμή γης, είναι η με το "έτσι θέλω" βίαιη μακάβρια εισβολή των ακάλεστων "νεκρών" στην γιορτή των Ζωντανών!
Περισσότερο όμως τρομάζω από την ανοχή και την σιωπή όλων εκείνων πού συντηρούν μια είσοδο ανοιχτή σε μολυσματικούς ιούς και φορείς "συλλογικής ευθύνης", σε τσογλανοπαρέες και ανεγκέφαλους, λούμπεν και ποινικούς που αμαυρώνουν ανεπανόρθωτα πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους!
Η στάση σε παρακρατικές (και όχι μόνο) μορφές βίας ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ αλλιώς οι πολιτικοί χώροι και τα κινήματα πού αγωνίζονται και προετοιμάζονται για "έναν άλλο Κόσμο Εφικτό" χάνουν το στίγμα, την ηθική και τις αξίες, τα χαρακτηριστικά εκείνα που τούς ξεχωρίζουν και τούς διαφοροποιούν από τους δήμιούς της βαρβαρότητα,τούς συνεχιστές και διαχειριστές της καθημερινής μιζέριας και αλλοτρίωσης!
Αν δεν κρατήσουμε με κάθε μέσο αυτό το στίγμα, τότε αναπόφευκτα θα γίνουμε θεατές τού τέλους των κοινωνικών κινημάτων στα χέρια ατόμων και ομάδων πού εκτρέπουν (συνειδητά ή ασυνείδητα) την πορεία για την έξοδο από το φασισμό, στον ίδιο το φασισμό.
Στην κατεύθυνση της πορείας όχι για αυτά που κίνησε να κατακτήσει πεινασμένη, διψασμένη και κουρελιασμένη αλλά αντίθετα στην αφομοίωσή τη αδικαίωτη, ματαιωμένη και χωρίς άλλες δυνάμεις από τον ίδιο τον φασισμό που μέσα και έξω από εμάς αποδεικνύεται εκ των πραγμάτων, πώς παρά τις πέτρες, την φωτιά και τις αναρίθμητες καταγγελίες και σφαίρες εναντίον του παραμένει ανίκητο και αθάνατο!
Αξίζει όμως σύντροφοι/σσες τόσο αίμα αιώνων, τόση κούραση και αγωνία μετά από χιλιόμετρα διαδρομής, προσφυγιάς και προσφοράς για τη ζωή και τον άνθρωπο για να χαθούμε οριστικά στην απομόνωση και στο περιθώριο, στην τέφρα της ιστορίας;

συντροφικά και με εκτίμηση
21/7/09, Πάτρα
Παπαδόπουλος Παναγιώτης (Κάιν)
μεμονωμένο άτομο από το αναρχικό/ελευθεριακό κίνημα
erozer2000@yahoo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου