Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ για τον ΟΑΣΘ

ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

ΣΤΗΝ ΥΠΗΡΕΣΙΑ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ

Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΑΣΘ

Η κρίση του ΟΑΣΘ έχει πλέον δημιουργήσει μια, χωρίς προηγούμενο, εφιαλτική κατάσταση για τους εργαζόμενους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, τους άνεργους και την νεολαία που χρησιμοποιούν καθημερινά τις αστικές συγκοινωνίες. 

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της ιδιωτικοποίησης ενός κοινωνικού αγαθού απαραίτητου στην καθημερινή ζωή, ειδικά για τα εργατικά και λαϊκά φτωχά στρώματα της Θεσσαλονίκης. Αποδείχτηκε ότι χωρίς μονοπωλιακή θέση και βαρβάτη κρατική επιχορήγηση δεν θα μπορούσε να υπάρχει επιχειρηματικό κέρδος. Παράλληλα, η μονοπωλιακή θέση αξιοποιείται για πρόσθετη κερδοφορία μέσα από σχήματα όπως ο συνεταιρισμός ιδιοκτησίας μετόχων κ.α που νοικιάζει υποδομές στον ΟΑΣΘ. Η περίφημη ικανότητα της αγοράς και του ιδιωτικού τομέα να προσφέρει υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα αποδείχτηκε παραμύθι. Ένα παραμύθι που ο λαός της Θεσσαλονίκης το έχει πληρώσει ακριβά για δεκαετίες.

Η απλήρωτη εργασία του προσωπικού του ΟΑΣΘ είναι απαράδεκτο φαινόμενο και το αίτημα των εργαζομένων να πάρουν τα δεδουλευμένα τους πρέπει να ικανοποιηθεί άμεσα. Πρέπει να καταπολεμηθεί αυτή η διαδεδομένη πρακτική της εργοδοσίας στον ιδιωτικό τομέα στην Ελλάδα να αφήνει απλήρωτους τους εργαζόμενους, μεταφέροντας σε

αυτούς το βάρος της χαμένης κερδοφορίας από την κρίση. Πρέπει όμως να δοθεί λύση ουσιαστική και σταθερή που δε θα αθωώνει την εργοδοσία και την πρακτική της να ζητά την κρατική ενίσχυση πότε για να πληρωθούν οι εργαζόμενοι πότε για να μην ακριβύνει περισσότερο το εισιτήριο. Παράλληλα, είναι απαράδεκτη η προσπάθεια στησίματος απεργοσπαστικού μηχανισμού (π.χ. με μίσθωση τουριστικών λεωφορείων) και ποινικοποίησης μέσω ασφαλιστικών μέτρων και της πρότασης Μπουτάρη για επιστράτευση. Ο δήθεν εναλλακτικός δήμαρχος ως άλλη Μαρία Αντουανέτα έκανε  ποδηλατόδρομο την λεωφόρο Νίκης, εν μέσω της επίσχεσης, δημιουργώντας ακόμα μεγαλύτερο κυκλοφοριακό χάος στην πόλη. Οι αυταρχικές αντεργατικές πολιτικές του δημάρχου είναι γνωστές και δεν μπορούν να καλυφθούν πίσω από κινήσεις ανέξοδου εντυπωσιασμού που υποκινούν ταυτόχρονα λογικές εμφυλίου μεταξύ των λαϊκών και εργατικών στρωμάτων.

Η Διοίκηση του ΟΑΣΘ προσπαθεί να φορτώσει αυτήν την κρίση στις πλάτες των επιβατών. Ο πρόεδρος του ΟΑΣΘ δεν δίστασε να ανακοινώσει την αύξηση της μηνιαίας κάρτας από τα 30 στα 48 ευρώ, δηλαδή αύξηση 60%, ενώ δεν υπάρχει καμιά πρόβλεψη για την μεταφορά ανέργων. Σε μια στιγμή που γίνονται καθεστώς οι αμοιβές 300-600 ευρώ για την πλειοψηφία των εργαζομένων, οι συντάξεις πετσοκόβονται και φοιτητές αναγκάζονται ακόμα και να διακόψουν τις σπουδές τους λόγω κόστους ζωής, η τιμολογιακή πολιτική του ΟΑΣΘ είναι απαράδεκτη. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από την αντιλαϊκή πολιτική της εταιρείας, ούτε από τους τραμπουκισμούς μιας μειοψηφίας ελεγκτών και οδηγών. Μπορούν να νικήσουν αν οργανώσουν τον αγώνα τους από τα κάτω, ξεπεράσουν την ηγεσία του σωματείου που αναζητά συμβιβασμούς με την κυβέρνηση και την εργοδοσία και έκλεισε πραξικοπηματικά τον αγώνα της βάσης χωρίς συνέλευση, και συντονίσουν τον αγώνα με τους υπόλοιπους εργαζόμενους που παλεύουν για να υπερασπιστούν δημόσια αγαθά όπως το νερό, το ρεύμα, οι συγκοινωνίες. Αντίθετα, η ταύτιση της ηγεσίας του σωματείου με τη διοίκηση και τους μετόχους αφήνει στο απυρόβλητο ουσιαστικά την εργοδοσία και τα συμφέροντά της και υπερασπίζεται όχι μόνο την αντιλαϊκή πολιτική της εταιρείας αλλά και την αποικιοκρατική σύμβαση που ισχύει από την δεκαετία του '50.

Αυτή η σύμβαση πρέπει πράγματι να καταργηθεί, αλλά η λύση δεν μπορεί να είναι η είσοδος άλλων ιδιωτών “επενδυτών”. Κοροϊδεύει την κοινωνία η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όταν δήθεν απορρίπτει το μοντέλο λειτουργίας του ΟΑΣΘ.  Τα περί δημοσίου ελέγχου τα είδαμε και στο λιμάνι του Πειραιά που το οδήγησαν στα χέρια της ΚΟΣΚΟ. Αν η κυβέρνηση απέρριπτε την ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών και των μέσων μαζικής μεταφοράς,  δε θα ξεπουλούσε τους σιδηροδρόμους για 45 εκατ. ευρώ (όσο κοστίζει η μεταγραφή  ενός ποδοσφαιριστή στην “ελεύθερη” αγορά του κανιβαλικού καπιταλισμού της εποχής μας). Την ίδια στιγμή ετοιμάζεται το γενικό ξεπούλημα όλων των δημόσιων αγαθών (νερό, ρεύμα, συγκοινωνίες) και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εκποίηση της Εγνατίας οδού που θα συνοδευτεί από 11 σταθμούς διοδίων.

Το πρόβλημα με την κρίση του ΟΑΣΘ δεν θα λυθεί αν έρθει ένας «μεγάλος επενδυτής» από ελληνικά και ξένα μονοπώλια αντί για το σημερινό πολυμετοχικό σύστημα που στην εποχή του μνημονίου θεωρείται ξεπερασμένο από το κεφάλαιο. Πρόκειται εξάλλου για σχεδιασμό που ξεκίνησε να υλοποιείται ήδη από την προηγούμενη κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία μιλούσε για νοικοκύρεμα κλπ. Έτσι ίσως εξηγείται και η όψιμη αγανάκτηση όσων στήριζαν μέχρι τώρα το σημερινό καθεστώς στον ΟΑΣΘ ή αδιαφορούσαν για την εκμετάλλευση και την ταλαιπωρία του λαού της Θεσσαλονίκης.

Η μόνη λύση για να εξασφαλιστούν φτηνές, ποιοτικές και οικολογικές αστικές συγκοινωνίες, με διασφάλιση των θέσεων εργασίας και δημιουργίας νέων είναι η εθνικοποίηση του ΟΑΣΘ, με διασφαλισμένο τον κοινωνικό και εργατικό έλεγχο. Η μετακίνηση με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, αστικές συγκοινωνίες και τρένο, είναι δημόσιο αγαθό και μόνο δημόσιος φορέας μπορεί να το διασφαλίσει.

• Άμεση κρατικοποίηση του ΟΑΣΘ με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο, διασφάλιση των θέσεων εργασίας και των εργασιακών δικαιωμάτων.
• Άμεση πληρωμή των δεδουλευμένων στους εργαζόμενους. Να μπει τέλος στο αίσχος της απλήρωτης εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
• Τα χρήματα της κρατικής χρηματοδότησης στους ιδιώτες να αξιοποιηθούν για την ανανέωση του στόλου των λεωφορείων και τη δρομολόγηση υπεραστικών λεωφορείων για τα δρομολόγια εκτός πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκης.
• Προσανατολισμός σε οικολογική και φτηνή σε κόστος μετακίνηση. Να σταματήσει η διαδικασία εκκαθάρισης, διάλυσης και ξεπουλήματος της ΕΛΒΟ και να αξιοποιηθεί για κατασκευή και επισκευή των οχημάτων.
• Επαναχάραξη των δρομολογίων στη βάση των κοινωνικών αναγκών.
• Διασφάλιση των θέσεων εργασίας και προσλήψεις για να καλυφτούν οι ανάγκες.
• Δωρεάν μετακίνηση για άνεργους, κοινωνικό εισιτήριο για μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχους, εργαζόμενους που μετακινούνται προς τους χώρους δουλειάς τους, ευπαθείς ομάδες. Άμεσα ριζική μείωση του εισιτηρίου, με την προοπτική να γίνουν δωρεάν οι αστικές συγκοινωνίες για όλους